Haha, ik voel je helemaal! Bahasa Indonesia is als die ene trendy outfit die je in de winkel ziet: er lijkt geen haakje aan, maar zodra je het probeert te combineren met je eigen stijl, kom je erachter dat er meer mee aan de hand is.
Mijn eerste ervaring met Bahasa was tijdens een feest in Jakarta. Ik dacht “kom op, ik moet het eens proberen”! Dus ik stapte vol zelfvertrouwen naar een groep vrienden toe en zei: "Apa kabar?" en zij keken naar me alsof ik net had gevraagd of ze hun moeder in de soep wilden doen. Blijkbaar had ik de intonatie van een scheldwoord gebruikt! Oeps!
Wat ik het moeilijkste vond? Die beleefdheidsniveaus zoals 'kamu' en 'anda'. Ik bedoel, als je naar een baas of een oudere persoon gaat lopen en je zegt ‘kamu’, dan kun je gewoon de grond inzakken van schaamte. Wie weet, misschien kan ik het combineren met een catwalk-move om er cool uit te zien!
En dan heb je de lokale dialecten zoals Sunda en Javaans, oh-em-gee! Ik probeerde eens een simpel praatje te maken in Javaans met een lokale queen op een afterparty; mijn woorden kwamen eruit als een mix van karaoke en een kookprogramma. Het was een enorme mislukt dansnummer!
Maar hey, dat is precies wat het zo leuk maakt. We leren van
